چاپل و همکاران در سال ۲۰۰۸ در تحقیق روی ۳۰ زن دانشگاه ملی ورزش بخش انجمن بازیکنان فوتبال و بسکتبال در چند تکلیف پرش اثر شش هفته تمرین عصبیعضلانی را بر سینتیک و سینماتیک تکلیف پرش بررسی نمودند و بدین نتایج رسیدند اندازه والگوس زانو در زانو در فاز stance در تکلیف stop jump بعد از تمرینات عصبیعضلانی کاهش پیدا کرد (۰۴/۰=p) اما تفاوت معناداری در تکلیف drop jump مشاهده نشد. زاویه های فلکشن اولیه زانو (۰۰۰۳/۰=p) و حداکثر فلکشن زانو (۰۰۶/۰=p) در طول فاز stance در تکلیف drop jump افزایش پیدا کرد، اما تفاوتی در stop jump مشاهده نشد. بهبود عملکرد ورزشکاران در پرش عمودی (۰۰۱/۰>p)، تست هاپ چپ پا و تست هاپ راست پا مشاهده شد.
هبچر[۵۴] و همکاران (۲۰۱۰) در تحقیقی برای بررسی تمرین عصبی عضلانی جهت پیشگیری از آسیب ورزشی به جستوجو ادبیات در پایگاه داده های الکترونیکی مختلف و فهرست مرجع پرداختند. معیارهای ورود به مطالعه، کیفیت روش و اطلاعات خروجی را مورد ارزیابی قرار دادند و تمرکز بر مطالعاتی با روش کیفی بالا، خطرات نسبی (RR) و فاصله اطمینان (CI) 95 درصد به منظور بررسی اثر درمان مورد استفاده قرار گرفت و به این نتیجه رسیدند که تمرینات عصبیعضلانی در کاهش آسیب اندام تحتانی (زانو و مچ پا) موثر بوده است.
پاترنو[۵۵] و همکاران (۲۰۰۴) تمرینات عصبیعضلانی را برای بهبود ثبات تک اندام در ورزشکاران جوان زن مورد بررسی قرار دادند. ۴۱ دختر دبیرستانی با محدوده سنی ۱۳ تا ۱۷ سال در این مطالعه شرکت کردند. برنامه های آموزشی پیشگیری از آسیب دیدگی به طور معمول ترکیبی از تمرینات مقاومتی، انعطاف پذیری، پلایومتریک، و تعادل میباشد که به مدت ۹۰ دقیقه و سه جلسه در هفته برگزار شد. قبل و بعد از مداخله تغییرات تعادل با دستگاه بایودکس بررسی شد. آنها به این نتیجه رسیدند این برنامه آموزشی عصبیعضلانی شش هفته ای می تواند باعث کاهش بروز آسیب ACL شود.
وینگ فیلد[۵۶] در سال ۲۰۱۲ در تحقیقی با عنوان تمرینات عصبیعضلانی از آسیبهای زانوی فوتبالیستهای زن جلوگیری می کند به این نتیجه رسید که تمرینات کوتاه هفتهای (۲ جلسه در هفته) عصبیعضلانی میزان آسیب ACL را در میان ورزشکاران بزرگسال زن کاهش داد. آزمودنیهای این تحقیق دختران ۱۷-۱۲ ساله فوتبالیست بودند.
السون[۵۷] و همکاران (۲۰۰۵) پژوهشی با هدف بررسی اثر یک برنامه پیشگیرانه در شکل گرم کردن برای کاهش بروز آسیب های زانو و مچ پا در افراد جوان ورزشکار انجام دادند. در این مطالعه ۱۸۳۷ بازیکن با محدوده سنی ۱۵-۱۷ سال در دو گروه مداخله با تعداد ۹۵۸ نفر (۸۰۸ زن و ۱۵۰ مرد) و گروه کنترل با تعداد ۸۷۹ نفر (۷۷۸ زن و ۱۰۱ مرد) مورد آزمون قرار گرفتند. این بررسی به مدت ۸ ماه و در طول لیگ انجام گرفته است. نتایج نشان داد که تمرینات پیشگیرانه گرم کردن می تواند از صدمات زانو و مچ پا در افراد جوان ورزش جلوگیری کند و به بهبود اجرا، پرش، روش فرود و کنترل عصبیعضلانی ، تعادل، و قدرت بیانجامد.
میر[۵۸] و همکاران در سال ۲۰۱۲ در تحقیقی به بررسی اثر سن بر تاثیر تمرینات عصبیعضلانی بر کاهش آسیب ACL در زنان ورزشکار پرداختند. نتایج آنها نشان داد که کاهش معنی داری در آسیب زانو گروه تمرینات عصبیعضلانی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. آسیب ACL اندام تحتانی در اواسط نوجوانی در مقایسه با اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی در شرکت کنندگان دستخوش تمرین عصبیعضلانی پیدا شد.
هولم[۵۹] و همکاران (۲۰۰۴) اثر تمرینات عصبیعضلانی را بر حس عمقی، تعادل، قدرت عضلانی و عملکرد اندام تحتانی در ۳۵ زن هندبالیست در طول یک فصل که هر هفته ۱۰ تا۱۱ ساعت تمرین داشتند، بررسی کردند و در پایان به این نتیجه رسیدند که برنامه تمرین پیشگیری از آسیب ACL موجب بهبود تعادل پویا در هندبالیستهای نخبه شده است.
۲-۴٫ جمعبندی پژوهشهای انجام شده
با بررسی ادبیات پیشینه، تحقیقات گذشته کمتر به اثر تمرینات اصلاحی موضعی بر راستای زانو در افراد دارای زانوی پرانتزی پرداختهاند. به طور مثال حسنوند و همکاران در سال ۱۳۹۰ به بررسی اثر تمرینات اصلاحی بر دختران دارای زانوی پرانتزی پرداختند و اثر مثبت این تمرینات را گزارش کردند ولی پروتکل تمرینی مشخصی را ارائه نکردند و همچنین شیوه اندازه گیری زانوی پرانتزی در تحقیق فوق نادرست بوده است. دیگر تحقیقات به بررسی اثرات زانوی پرانتزی بر تعادل و نیرویعکسالعمل زمین پرداختهاند که بختیاری و همکاران (۱۳۹۰)، سماعی و همکاران (۲۰۱۳) و فتاحی و همکاران (۱۳۹۲) در مشاهدات خود به این نتیجه رسیدند که افراد زانوی پرانتزی تعادل طرفی (داخلیخارجی) ضعیفتری نسبت به افراد سالم دارند.
حفظ السان و همکاران (۲۰۱۳) و تقدسی و همکاران (۲۰۱۳) به بررسی شیوع ناهنجاریهای اندام فوقانی و تحتانی دانش آموزان پرداخته و زانوی پرانتزی را یکی از شایعترین ناهنجاریها در اندام تحتانی معرفی کردند.
در زمینه تمرینات عصبیعضلانی، محمدی (۱۳۹۲)، میر و همکاران (۲۰۰۶) و چیا و همکاران (۲۰۰۸) به بررسی اثر تمرینات عصبیعضلانی بر سینماتیک زانو پرداخته و اثرات مثبت این تمرینات را بر کاهش زاویه والگوس در سطح فرونتال گزارش کرده اند.
دیگر تحقیقات در زمینه تمرینات عصبیعضلانی اثر این تمرینات را در پیشگیری از آسیبهای اندام تحتانی پرداختهاند. هبچر و همکاران (۲۰۱۰)، پاترنو و همکاران (۲۰۰۴)، السون و همکاران (۲۰۰۵)، وینگ فیلد (۲۰۱۲) و میر و همکاران (۲۰۱۲) همگی اثر تمرینات عصبیعضلانی را بر کاهش آسیبهای اندام تحتانی تایید کرده اند.
با توجه به ادبیات، پژوهشی در زمینه بررسی اثر تمرینات اصلاحی موضعی و تمرینات عصبیعضلانی بر راستای زانوی افراد دارای زانوی پرانتزی در حرکت برشی مشاهده نشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر اثر شش هفته تمرینات اصلاحی موضعی و تمرینات عصبیعضلانی بر راستای زانو در پسران دارای زانوی پرانتزی در حرکت برشی میباشد.
فصل سوم
روش شناسی تحقیق
۳-۱٫ مقدمه
در این فصل، به روششناسی تحقیق حاضر خواهیم پرداخت و در این ارتباط، مواردی همچون نوع تحقیق، جامعه آماری و نمونههای تحقیق، حجم و شیوه گزینش آزمودنیها، معیارهای ورود و خروج نمونهها از تحقیق، ابزارها و روشهای جمعآوری اطلاعات، متغیرهای تحقیق، فرایند اجرا، چگونگی تجزیه و تحلیل داده های خام بدست آمده و روشهای آماری مورد استفاده، به تفصیل مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
۳-۲٫ نوع تحقیق
مطالعه ای کاربردی از نوع علی-معلولی و از نوع کنترل متغیرها نیمه تجربی است.
۳-۳٫ طرح تحقیق
طرح تحقیق حاضر، از نوع نیمه تجربی با طرحی بین گروهی برای مقایسه تغییرات زاویه زانو در بین گروه های اصلاحی موضعی، عصبیعضلانی، کنترل و با روند پیش آزمون و پس آزمون در هر سه گروه همراه میباشد.
پسآزمون ارزیابی سینماتیکی راستای زانو
گروه تمرینات عصبیعضلانی
۱۲=N
گروه تمرینات اصلاحی موضعی
۱۲=N
گروه کنترل
۱۲=N
غربالگری در مدارس
دعوت داوطلبان برای شرکت در آزمون
مشخص شدن نهایی داوطلبان جهت آزمون
پیشآزمون ارزیابی سینماتیکی راستای زانو
گروه کنترل
۱۲=N
گروه کنترل
۱۲=N
گروه کنترل
۱۲=N
شکل ۳-۱٫ روش اجرای طرح تحقیق
۳-۴٫ محدوده تحقیق
۳-۴-۱٫ معیارهای ورود
برای ورود به تحقیق حاضر افراد میبایست حداقل سه سانتی متر بین کندیلهای داخلی ران در حالت ایستاده (قوزکهای داخلی به هم چسبیده) فاصله داشته باشند. همچنین رضایتنامه کتبی آزمودنیها برای شرکت داوطلبانه از شرایط دیگر ورود به تحقیق حاضر بود.
۳-۴-۲٫ معیارهای خروج
شرکت کنندگانی که یکی از موارد ذیل را داشته باشند از نمونههای آماری این تحقیق خارج شدند.
-
- افرادی که در شش ماه گذشته دچار شکستگی در اندام تحتانی، پارگی رباط و منیسک بودند.
- افرادی که در شش ماه اخیر عمل جراحی کرده بودند.
