- تندی شیب طولی مسیر در سربالاییها ( طول وشیب طولی قسمتهایی از راه با شیب طولی بیش از ۵ درصد )
- هموار ومحکم بودن و لغزنده نبودن کف مسیر( وضعیت کف سازی )
- وجود شیبراهه و عرض کافی برای عبور معلولین جسمی

- عرض کافی با توجه به میزان ترافیک پیاده
- تغییر ارتفاع ناگهانی
- وضعیت تخلیه آب بارش
- نحوه محافظت پیاده ها در مقابل برف و باران و باد و تابش آفتاب
پیاده ها به شبکه پیوسته ای نیاز دارند که همه مبدا ها را به همه مقصدها، بدون وقفه و بریدگی، ارتباط دهد. پیوستگی شبکه پیاده روی را به کمک معیارهای زیر می سنجند:
- آیا شبکه پیاده کلیه مبدا ها را به کلیه مقصدها ارتباط می دهد؟
- آیا در نقاطی از شبکه، مسیر پیاده ها قطع نمی شود و یا کیفیت آن بطور موضعی افت نمی کند؟
- آیا پیاده ها به بیش ازیک مسیر قابل قبول دسترسی دارند؟
در موارد زیر شبکه پیاده روی پیوستگی خود را از دست می دهد :
- قطع مسیر پیاده ها توسط راه های شریانی بدون در نظر گرفتن پیاده گذر مناسب
- اشغال سطح پیاده رو هنگام اجرای کارهای ساختمانی
- اشغال سطح پیاده رو توسط وسایل نقلیه موتوری و دوچرخه ها
- کندن پیاده رو ها برای کارهای تاسیسات شهری
- اشغال پیاده رو توسط دستفروشان
- اشغال تمام یا قسمتی از سطح پیاده رو با قرار دادن نا صحیح مبلمان و تجهیزات شهری، نظیر باجه تلفن, ایستگاه اتوبوس و درخت
- قطع مسیر پیاده توسط موانع طبیعی مانند رودخانه، مسیل و تپه
- خرابی کف پیاده روها به نحوی که پیاده ها ناچار شوند به داخل سواره رو بروند
- در نظر نگرفتن پیاده رو در پلها و تونلها
- پله ای ساختن مسیر پیاده و یا ایجاد بریدگی در آن به نحوی که معلولین جسمی با وسیله خود یا بدون آن قادر به عبور نباشند.
پیاده ها نسبت به فاصله ها فوق العاده حساس اند، و عموما کوتاهترین مسیر را انتخاب می کنند.مسیرهای بهتر ولی طولانی تر معمولا مورد استفاده قرار نمی گیرد. پس باید سعی کنند که مسیرهای پیاده مورد نظر تا حد امکان به کوتاهترین مسیر نزدیک باشد. کوتاهی مسیر های پیاده را با معیار زیر می سنجند:
نسبت طول واقعی مسیر به طول خط مستقیم که بِن مبدا و مقصد کشیده شود .
به علل زیر، مسیرهای پیاده از کوتاهترین مسیر فاصله می گیرد:
- طرح شبکه راه ها بر اساس نیازهای ترافیک موتوری و بی توجهی به مسیرهای پیاده در طرح آنها
- تراکم کم جمعیت
- عرض زیاد خیابانها
- میدانها و تقاطعهای وسیع
- در نظر نگرفتن پیاده گذر و یا نابجا قرار دادن آن
- قطع مسیرهای پیاده به نحوی که پیاده ها ناچار به استفاده از مسیرهای دورتر می شوند.
- احساس عدم امنیت در مسیرهای کوتاه به نحوی که پیاده ها در اوقات خلوت ناچار به استفاده از مسیرهای دورتر می شوند.
پیاده ها در اوقات خلوت، خود را کاملا بی دفاع حس می کنند و به مسیرهایی نیاز دارند که در آنها احساس امنیت کنند . به علاوه اگر مسیر پیاده ها جذاب باشد، تعداد بیشتری از آن استفاده می کنند و سفرهای طولانی تری پیاده صورت می گیرد. زیبایی و امنیت مسیر های پیاده را با معیارهای زیر می سنجند:
- آیا در اوقات خلوت، پیاده ها مسیر امنی که کوتاهی آن قابل قبول باشد در اختیار دارند؟
- آیا پیاده ها در معرض دید سواره ها و یا استفاده کنندگان از بناهای اطراف قرار دارند؟
- آیا در مسیرهای پیاده امکان پنهان شدن افراد ناباب وجود دارد؟
- آیا روشنایی مسیرهای پیاده کافی است؟
و…
به علل زیر مسیرهای پیاده امنیت و زیبایی پیدا نکرده و یا آنها را از دست می دهد:
- طرح مسیرهای پیاده بدون توجه کافی به فضاهای شهری یا در نظر نگرفتن نیازهای اساسی پیاده ها در طراحی این فضاها
- طرح نادرست مسیرهای پیاده به نحوی که در آنها مخفیگاه درست می شود.
- عدم تامین روشنایی کافی
- عدم توجه به جزئیات عملکردی از نظر رعایت نیازهای پیاده ها
- عدم توجه به جزئیات ساختمانی
- کف سازی نامناسب که نگهداری و نظافت و تعمیر آن آسان نیست.
- قرار دادن مبلمان شهری نامتناسب و نابجا
- یکی گرفتن زیباسازی با تزئینات زاید