پرنده ای و درختی، گل و گیاهی هست
برای مردم آواره از مصائب جنگ

هنوز در بن تاریک غارها-شاید-
پناهگاهی هست
برای غرق شدن در بهشتِ بی خبری
هنوز راهی هست! (ج۲: ۱۵۱۱ – ۱۵۱۳).
بهشتِ آرزو:
آنچه را ویرانگر پاییز در هم ریخت،
غارت کرد، برد،
آنچه را سرمای دی،
یک سر به نابودی سپرد،
و آنچه را کولاک بهمن،
زیر پای خودفشرد؛
باز می‌سازد بهار.
روی آن ویرانه‌ها
پرچم رنگین گل را برمی‌افرازد بهار.
تار و پودش، تشنه ی سازندگی ست.
در نهادش نیروی جان آفرین زندگی ست.
در تکاپویی گران، بی های و هوست.
چهره اش رنگین کمانی از بهشت آرزوست.
با نسیمش، هر چه خواهی:
سبز و سرخ و
رنگ و بوست.
وین همه آبادی و شادی از اوست. (ج۲: ۱۴۴۵ – ۱۴۴۶).
بهشتِ خیال (اضافه تشبیهی)
کنار او بنشست.
به گِرد هم گشتند!
دو بیقرار، دو دوست،
- به غیر دوست جدا از «جهان و هر چه در اوست!» -
به فال نیک گرفتم که در بهشت خیال
یکی از آن دو کبوتر نشانی از من داشت
یکی نشانه‌ی تو! (ج۲: ۱۴۲۵).
بهشت‌آسا (صفت)
این صبح تابناک اهورایی
نوباوه «طراوت» و «لبخند» است
این بامداد پاک بهشت آسا
آیینه جمال خدواند است
پیروزه‌گون سپهر درخشانش
چون آسمان آخر اسفند است
آن گونه شسته رفته که از این دور
پیدا در آن شکوه دماوند است
مهری که از نسیم رسد بر گل
همتای مهر مادر و فرزند است (ج۲: ۱۵۵۹).
۴-۲-۴- داستان آفرینش
داستان آفرینش انسان و خلقت جهان در ادیان و آیین‌های مختلف، متفاوت بیان شده است. در تورات، آدم (مرد نخستین) پیش از آفرینش بسیاری از موجودات و از جمله پیش از خلقت زن آفریده شده است و زمان آفرینش در طول هفت روز انجام گرفته است: «در کتاب مقدّس، روزهای خلقت هر یک از موجودات تعیین شده است. بر این اساس، روز هفتم خدا کار آفرینش را تمام کرد و از آن دست کشید. بین اهل تورات و انجیل در آغاز و انجام خلقت اختلاف نظر وجود دارد؛ امّا آن‌چه در تورات هست این است که خداوند خلقت را به روز دوشنبه آغاز کرد و ختم فراغت روز شنبه بود. بدین جهت یهودیان شنبه را عید کردند» (ابراهیمی جویباری، ۱۳۸۹: ۱۱۶).
در حالی که در قرآن، این زمان شش روزه است. «فرمود بدانید که پروردگار این عالم (منظومه شمسی) را در شش روز آفرید که روز یکشنبه شروع شد و روز جمعه خاتمه یافت. روز یکشنبه، آسمان و زمین را بیافرید. روز دوشنبه آفتاب و ماه و ستارگان را خلق کرد. روز سه‌شنبه، جانوران (موجودات زمین) و موجوداتی جوّی و پرندگان را آفرید. روز چهارشنبه آب‌های عالم و دریاها را مسخّر گردانیذ و رودها و نهرها را جاری ساخت و نباتات گوناگون از زمین رویانید و روزیِ جانوران و حیوانات را مقدّر و قسمت هر یک را معین فرمود« (عمادزاده، ۱۳۷۹: ۴۵).
«در روایات اساطیری ایران، مشی و مشیانه عبارتند از نخستین‏ جفت بشری که در کتب مختلف به صورت‏های گوناگونی آمده است؛ از جمله ماری و ماریانه (طبری) و مرد و مردانه (خوارزمی)، مهلا و مهلیانه (مسعودی)، ملهی و ملهیانه (بیرونی) و…؛ به این ترتیب که چون‏ مرگ کیومرث فرارسید، نطفه‌ی او که بر زمین ماند، خورشید آن را پاک و مطهر ساخت و پس از چهل سال، گیاه ریواسی رویید که مشی و مشیانه‏ از آن زاده شدند و سپس چهره‌ی بشری یافتند و روح در آنان دمیده شد» (یاحقّی، ۱۳۶۹: ۳۹۳).
قرآن کریم، به آفرینش و خلقت، موجودات و انسان نخستین «آدم»، در شش روز اشاره نموده؛ ولی به تفصیل تورات نیامده است. در عین حال، قرآن مجید، در ۷ سوره که واژه «سته ایام» در آن‌ها آمده، به طور اختصار و گوناگون به آفرینش آسمان، زمین و دیگر موجودات پرداخته است. بنابراین، با زیربنا قرار دادن آیات فوق به عنوان متن داستان و با بهره گرفتن از آیات دیگر، داستان آفرینش را در شش روز از دیدگاه قرآن پی‌‌‌‌می‌‌‌‌گیریم: