منبع: www.advantageaustria.org
طی مقایسه ای که گروه تحقیقات اقتصادی [۲۹] نیوزلند، بین تعداد شاغلین صنعت ورزش با دیگر صنایع در نیوزلند انجام داده، مشخص شده است که تعداد شاغلین صنعت ورزش بیش از صنعت بیمه و بیش از مجموع کل شاغلین در جنگلداری، ماهیگیری و صنعت نفت و معدن بوده است. همچنین اطلاعات نشان میدهد که در حالیکه میانگین افزایش اشتغال از سال ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۶ در نیوزلند ۱۳ درصد بوده است اما اشتغال در ورزش ۲۵ درصد رشد داشته است (ساندرسون، ۲۰۰۰).
اشتغال در ورزش و مشاغل مربوط به آن در استرالیا:
با توجه به سرشماری سال ۲۰۱۱ در استرالیا، یک درصد از مردم در بخش ورزش مشغول به کار هستند که این رقم در سال ۲۰۰۶ هم یک درصد بود. شاغلین در ورزش در سال ۲۰۰۱۱، ۹۵۵۹۰ نفر میباشد که نسبت به سال ۲۰۰۶ ( ۷۹۱۵۶ نفر)، ۲۱ درصد افزایش یافته است، در حالی که کل اشتغال در استرالیا طی این مدت ۱۱ درصد افزایش یافته است. از ۹۵۵۹۰ نفری که در بخش ورزش شاغل هستند ۵۸ درصد مرد و ۴۲ درصد زن هستند. در مقایسه با کل اشتغال که ۵۳ درصد مرد و ۴۷ درصد زن هستند. ۹۸ درصد از شاغلین در فوتبال و ساخت قایق مرد هستند در مقابل اکثر اسب سوارها و مربیان ژیمناستیک زن هستند که بترتیب ۸۵ و ۸۱ درصد از شاغلین میباشد.
جذب گردشگران
تحقیقات نشان میدهد که عمدهترین دلایل مسافرتها که پیش از این برای گذراندن تعطیلات بوده است، در دهههای اخیر جای خود را به موارد مرتبط با کسب تجربه و سلامتی مانند مسافرتهای ورزشی و فعال داده است. ورزش یکی از متداولترین عوامل ایجاد کننده زمینه برای گردشگری است. گردشگری ورزشی علاوه بر اینکه با هیجانهای ورزشی همراه است، موجب کسب تجربه های اجتماعی فراوانی برای تیمهای مختلف است. مسافرت برای تماشا یا مشارکت در ورزش، دو مشخصه اصلی آن است که باعث تحصیل ارز خارجی در قبال خدماتی مانند هتلداری، حمل و نقل، رستورانداری، بازدید از اماکن دینی و خرید از مغازهها برای کشور میزبان شده و یکی از منابع عمده درآمدزایی برای برگزارکنندگان رقابتهای ورزشی به شمار میرود. به عنوان مثال، مسابقات جام جهانی فرانسه موجب افزایش ۴ میلیارد دلاری درآمدهای صنعت گردشگری این کشور نسبت به مدت مشابه در سالهای گذشته شد (خواجهپور، ۱۳۸۸).
دیری و جاگو[۳۰] (۲۰۰۶) بیان کردند که گردشگری ورزشی نقش مهمی در اقتصاد ملی و محلی دارد و به نظر میرسد از توانایی بالقوه برای افزایش آن برخوردار است. سهم گردشگری ورزشی استرالیا سالانه ۳ میلیارد دلار برآورد شده است (شفیعزاده، ۱۳۸۸) و بطور متوسط هر گردشگر ورزشی در استرالیا روزانه ۱۳۰ دلار هزینه می کند (معینفرد، ۱۳۸۷).
مطالعات انجام شده حاکی از آن است که گردشگری ورزشی المپیک سیدنی، ۶٫۱ میلیارد دلار بر اقتصاد این کشور تأثیر گذاشته است. گردشگری ورزشی در کشورهای صنعتی بین ۱ تا ۲ درصد تولید ناخالص داخلی و ۴ تا ۶ درصد صنعت گردشگری این کشور را به خود اختصاص داده است بر اساس گزارش سازمان جهانگردی، رشد گردشگران جهانی، ۴٫۳ درصد در سال اعلام شده است که با احتساب این رشد در سال ۲۰۲۰ درآمد حاصل از آن به ۲ تریلیون دلار خواهد رسید. این در حالی است که رشد گردشگری ورزشی ۱۰ درصد در سال اعلام گردیده است (گزارش مرکز پژوهشهای مجلس، ۱۳۸۹).
درآمدزایی و جذب گردشگری حاصل از بازیهای بزرگ ورزشی، یکی از دلایل عمده توسعه شهرها، جادهها، هتلها، تسهیلات ورزشی، درمانی و ارتباطی است. سالیانه حدود ۹۵ درصد میزبانی رویدادهای بزرگ ورزشی تنها در ۳۰ کشور پیشرفته جهان و تنها ۵ درصد باقیمانده در کشورهای در حال توسعه انجام میگیرد. بنابراین سود حاصل از میزبانی، جذب گردشگر و درآمدزایی این رویدادها نیز از آن این کشورها می شود.
درآمد گردشگری ورزشی کانادا در سال ۲۰۰۷، ۲ میلیارد دلار بوده است که ۲۵ درصد کل گردشگری در این کشور است. گردشگری ورزشی، تقریباً ۲۴۰۰۰ شغل جدید ایجاد کرده است (گردشگری ورزشی در کانادا، ۲۰۰۹).
رشد رسانه های ورزشی
ورزشهای تماشایی که اغلب در ردیف ورزشهای حرفهای قرار میگیرند، سهم قابل ملاحظهای از فعالیتهای رسانهای را به خود اختصاص می دهند. این قبیل ورزشها منشاء پیدایش مشاغلی هستند که محصول آنها تولید، تنظیم و چاپ اطلاعات ورزشی است (عسکریان، ۱۳۸۳). بدون شک پخش رسانهای رویدادهای ورزشی، مهمترین عوامل تأثیرگذار بر توسعه صنعت ورزش بوده است. خبرنگاران یکی از مهمترین عوامل توسعه ارتباطی، اجتماعی و فرهنگی کشورها محسوب میشوند. مطبوعات و رسانههای ورزشی بیشترین تأثیر را بر افکار عمومی دارند. پیشرفت و کامیابی ورزش در قرن حاضر تا اندازه زیادی به نقش رسانه ها گره خورده است. در این میان رادیو و تلویزیون به دلیل وسعت پیام پخش شده و مخاطبان بیشتر، نقش ویژهای را ایفاء می کنند. هیچ عامل منحصر به فردی بیش از تلویزیون بر میزان محبوبیت و افزایش دستمزد بازیکنان حرفهای مؤثر نبوده است. حق پخش تلویزیونی بزرگترین منبع درآمدی المپیک و جام جهانی است. فیلیپس[۳۱] (۱۹۹۸)، پوشش زنده تلویزیونی ورزشها را نوعی تئاتر زنده میداند.
مبلغ پرداختی اتحادیه فوتبال لیگ برتر انگلستان برای فصل ۲۰۰۳، بابت درآمدهای تلویزیونی به باشگاهها حدود ۸
۸ میلیون پوند بوده است ( جلیلیان، ۱۳۸۳).
امروزه شبکه های رسانهای علاوه بر انتشار اخبار و وقایع ورزشی، یکی از منابع عمده درآمدی بخش ورزش محسوب می شود. امتیاز پخش تلویزیونی که تا المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا تنها ۳۳ درصد درآمد المپیک را تأمین میکرد که در سال ۲۰۰۲، ۵۰ درصد درآمد حاصل از این بازیها را به خود اختصاص میدهد (گزارش مرکز پژوهشهای مجلس، ۱۳۸۹).
مطالعات نشان میدهد که حق پخش تلویزیونی و تبلیغات رقابتهای جام جهانی فوتبال، حدود ۹۰ درصد کل درآمد فدراسیون جهانی فوتبال را تشکیل میدهد. پخش آگهی نیز یکی از امتیازات اقتصادی رسانههاست. به عنوان مثال امتیاز پخش تلویزیونی جام جهانی ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶ حداقل به مبلغ ۱٫۷ میلیارد دلار فروخته شده است (همان).
عواید حاصل از فروش برنامه های تلویزیونی بازیهای المپیک تابستانی در جدول (۲-۹) آورده شده است (سجادی، ۱۳۸۹):
منابع درآمدی المپیک
دوره
میزبان
سال
شبکه تلویزیونی
مبلغ قرارداد (دلار)
هفده
رم
۱۹۶۰
ABC
۱۱۷۸۲۵۰
هیجده
توکیو
۱۹۶۴
ABC
۱۵۷۷۷۷۰
نوزده
مکزیکو
۱۹۶۸
