بیت آخر نسخه
دارد
دارد
دارد
ندارد
ندارد
مقدمه
نثری
شیوه تصحیح
۱- جستجو و یافتن نسخ موجود و سپس، اساس قرار دادن قدیمی ترین آنها.
۲- بازنویسی نسخه ها و مقابله آنها با یکدیگر و ذکر موارد اختلاف، در پاورقی به شیوه بینابین.
۶- مشخّص کردن اضافات خود مصحّح در دو قلّاب [ ].
۷- معرفی نسخه کتابخانه ملّی، به عنوان نسخه اساس.
۸- مشخّص کردن اضافاتنسخه اساس با حرف اختصاری (الف).
۹- مشخّص کردن اضافات نسخه خطّی نستعلیق کتابخانه ملّی با حرف اختصاری (ب).
۱۰-مشخّص کردن اضافات نسخه خطّی دانشگاه تهران، بدون تعلیقات، با حرف اختصاری (ج).
۱۱- مشخّص کردن اضافات نسخه خطّی نستعلیق دانشگاه تهران با حرف اختصاری (د).
۱۲- مشخّص کردن اضافات نسخه چاپ سنگی دارالإحیاء قم با حرف اختصاری (هـ).
۱۳- مشخّص کردن اضافات نسخه خطّی شکسته نستعلیق که دارای تحشیه و پانویس است، با حرف اختصاری (و).
۱۴- مشخّص کردن ابیات مفقود در نسخه اساس (نسخه کتابخانه ملّی) با قرار دادن آن ها در دو قلّاب [ ].
۱۵- الحاق فصلی به رساله تحت عنوان« پیوست »مشتمل بر ابیات و عبارات اضافی که درج آن ها در پاورقی جایز نبود.
چند نکته:
در خصوص حذف و اضافه واژه یا بیت، در برخی مواد با توجّه به وزن شعر و مقایسه نسخ مشاهده شد که نسخه ای واژه ای را کم یا افزون دارد. موارد حذف یا اضافه واژه، همچنین حذف بیت در پاورقی ذکر شده است امّا اضافات ابیات در میان کروشه ، درون متن قرار گرفته است.
تشدید اگر چه تخفیف مشدّد یا تشدید مخفّف باشد می تواند یک ویژگی سبکی محسوب شود و در نتیجه رعایت یا عدم رعایت آن باید ثبت شود، امّا چون نسخ مختلف با هم اختلاف داشتند و دستیابی به شیوه اصلی شاعر دشوار می نمود؛ لذا به اقتضای وزن در مواردی که لازم بوده است تشدید یا عدم آن را رعایت کرده ایم.
معرّفی علائم اختصاری و نشانه ها:
دو قلاب [ ]: اضافات خود مصحّح .
حرف اختصاری (الف):اضافات نسخه اساس.
حرف اختصاری (ب):اضافات نسخه خطّی نستعلیق دانشگاه تهران، بدون تعلیقات.
با حرف اختصاری (ج): اضافات نسخه دیگری از کتابخانه ملّی.
حرف اختصاری (د): اضافات نسخه خطّی نستعلیق دیگری از دانشگاه تهران بدون حواشی.
حرف اختصاری (هـ): اضافات نسخه چاپ سنگی دارالإحیاء قم.
حرف اختصاری (و): اضافات نسخه خطّی شکسته نستعلیق غیر قابل خوانش دارای تحشیه و پانویس.
علامت (||):برای جداکردن و مشخّص کردن واژه ها از یکدیگردر قسمت واژگان شرح داده شده .
فصل سوم
متن دیوان غنی کشمیری
غزل (۱)
۱ [۱۱]جنونی کو که از قید خرد بیرون کشم پا را
کنم زنجیر پای خویشتن دامان صحرا را
