۵-۲-۱۱-۱۵ سرما خوردگی
جوشاندۀ گیاه پُدَه (پونه) و آویشن و چند گیاه دیگر را به شخص سرما خورده می­ دهند. همچنین این جوشانده برای زودتر فارغ شدن زن حامله نیز به کار می­رود.

۵-۲-۱۱-۱۶ شکست وبَست
برای بستن عضو شکسته از شیرۀ گُنیز^[۹۶] یا گَوَن^[۹۷] استفاده می­شده است و با تکه­های چوب «دارِ پَنگ» (پَنگِ نَخل) موضع شکسته را آتل­بندی می­کرده ­اند، بدین صورت که دارِ پَنگ را لای پنبه یا پارچه می­پیچیدند و عضو شکسته را با شیره گُنیز می­بستند. یک مسأله مهم که در این مورد وجود داشته مدت زمان بسته ماندن عضو شکسته بوده که با توجه به سن شخص آسیب دیده انجام می­شده است، مثلاً اگر شخصی بیست سال داشته، مدت بسته بودن عضو شکسته بیست روز بوده و سر موعد مقرر باید عضو باز می­شده است. چون شکستن عضو معمولاً از سنینِ پانزده سال به بالا بیشتر اتفاق می­افتاده، هر سال از سن شخص را یک روز به حساب می­آورده­اند و عضو شکسته بایستی به موقع باز شود.
۵-۲-۱۱-۱۷ ضرب دیدگی و ترک برداشتن
شخصی که عضوی از بدنش ضرب می­دیده یا ترک بر می­داشته، از گیاه «کره مک» برای تسکین درد عضو شکسته یا کوفته شده استفاده می­شده است.
۵-۲-۱۱-۱۸ ضربه به چشم
کسی که ضربه به چشمش بخورد یا چشمش قرمز شود یا باز نشود، کمی آب نمک را به چشم می­کشیدند یا مقدار کمی عسل در چشمش می­ریختند.
۵-۲-۱۱-۱۹ یبوسَت
کسی که شکمش قبض می­شده، یکی دو برگ از گیاه دارویی «برگو» را لای خرما یا حلوا می­گذاشتند و به شخص می­داده­اند.
۵-۲-۱۳ طلب باران
باران، این رحمت الهی در لارستان و اطراف آن از حرمت و ارزش بسیار برخوردار است، زیرا آب مصرفی اهالی از همین باران است که در آب انبارها یا برکه­ها جمع می­ شود؛ لذا زمانی که باران کم می­بارد یا اصلاً نمی­بارد، حیات طبیعی مردم این دیار دستخوش تشویش می­ شود. به همین دلیل برای طلب باران مراسم خاصی برگزار می­ کنند، که در زیر به آن­ها اشاره می­ شود:
۵-۲-۱۳-۱ الله، بده بارون
اگر مدتی بگذرد و باران نبارد، چند نفر از اهالی روستا خصوصاً جوانان جمع می­شوند و مدّت سه شب این رسم را اجرا می­ کنند. شب اول: این چند نفر به در خانه اهالی می­روند، در می­زنند و شاخه­ های درخت خرما که به زبان محلی به آن «پِش» می­گویند، (جهت افروختن آتش، که نشانه برق بارندگی است) را از صاحب­خانه طلب می­ کنند. بعد از روشن کردن آتش، توی کوچه­ها می­گردند و این شعر را می­خوانند.
الله بده بارون ازدست گنهکارون
یک مَنْ گَنُم اُمْ کِشتِه^[۹۸] هو، شَ پا نیاگِشته^[۹۹]
بارونک مُرواری تا کی شَ نمی­باری؟
ای مُرغَبای آبی! امشب کجا می­خوابی؟
زیر علم محمد صلوات بر محمّد!
لَمْبَر لَمْبَر، شیر آمد آب از کوها زیر آمد
گاگُت نِرِ پَسِ چاو امونْدِه بروَکّه کاه^[۱۰۰]
شب دوم: باز همان چند نفر درب منازل را می­زنند و صاحب­خانه، درب را باز کرده و به نشانه آمدن باران روی سر آن­ها آب می­پاشد و کوچه را خیس آب می­ کند تا آب راه بیفتد و آن چند نفر باز در کوچه­ها می­گردند و زنگوله تکان می­ دهند و شعر «الله بده بارون» می­خوانند. صدای زنگوله و پاشیدن آب نشان غرّش و ریزش باران است.
شب سوم: درب منازل را می­کوبند و طلب گندم یا پول می­ کنند و به اصطلاح مزد می­طلبند. اگر کسی درب را باز نکند، آن­قدر می­کوبند تا باز شود. وقتی پول­ها یا گندم جمع شد، بین افرادی که در این سه شب در مراسم شرکت داشته اند، تقسیم می­ شود. بعد نماز طلب باران می­خوانند و پیراهن­ها را وارونه می­ کنند و شعر «الله بده بارون» را می­خوانند. اهالی به این رسم بسیار معتقدند و می­گویند هر وقت این کارها را انجام داده­اند، باران رحمت الهی حتماً و بسیار باریده است.
۵-۲-۱۳-۲برکَه (آب انبار)
شاید اگر بگوییم برکه مهم­ترین نماد لارستان و روستا­های تابع آن است، حرفی به گزاف نگفته­ایم. از زمان­های قدیم به دلیل خشک و کوهستانی بودن منطقه و عدم چشمه­های آب، تأمین آب آشامیدنی سخت و مشکل بود، به همین دلیل در دامنه­های کوه «برکه یا آب انبارهایی» درست می­کرده ­اند و جدول­کشی می­کرده ­اند. باران که می­بارید، از دامنه رد می­شده است. به این دلیل بیشتر در دامنه کوه تشکیل می­شده که وقتی آب می ­آید، گل و لای آن در مسیر گرفته شود و آب پاک وارد برکه گردد، چون آب از روی گل و گیاه رد می_­شده است.
در قدیم­ترها، جنس برکه­ها از ساروج^[۱۰۱] بوده است، به علت اینکه موقع بارندگی کم­تر آسیب ببینند و خراب نشوند. سقف برکه­ها نیز بلند ساخته می­شد، به این جهت که بر روی آب سایه بیندازد و آب خنک بماند و دلیل دیگر آن­که زمانی که آفتاب به آب می­تابد، باعث می­ شود ته آب زود جلبک بزند سقف بلند برکه، مانع از تابش مستقیم آفتاب بر روی آب برکه می­ شود. وسط برکه سنگی نصب می­شده به اسم«نِمَه»^[۱۰۲] که نشان دهندۀ میزان آب برکه بوده، مثلاً وقتی آب به سنگ می­رسیده به این معنی بوده که، برکه تا نصفه آب دارد. برای این­که اگر زمانی دول (دَلی) نبود که آب را از برکه بالا بکشند و یا اگر کسی در برکه می­افتاد، بتوانند راحت­تر او را بیرون بیاورند، وسیله­ای به نام «پاکِنه» درست می­کرده ­اند، که مثل پله بوده است. دول یا دلی وسیله­ای بوده که با آن آب می­کشیده اند، معمولاً ۸ تا ۱۰ لیتر آب می­گرفته و با بند بلند و چِخْرِگ، آب را بالا می­کشیده اند، مثل توپ جمع می­شده و زمان خالی بودن راحت حمل می­شده است. در قدیم بیشتر زنان از طریق حلب یا قمقمه و با دست آب از برکه می­کشیده­اند. کنار برکه حوضچه­هایی درست می­کرده اند که به آن «پالَه»^[۱۰۳] می­گفته­اند و از آن برای آب دادن به حیوانات بوده است. خیلی از برکه­ها در حال حاضر درست استفاده نمی­ شود، مثلاً از آب آن برای دام استفاده می­ کنند که این به دلیل وجود برکه­های زیاد در منطقه است. معمولاً یکی از کارهای خیری که افراد خیّر انجام می­داده­اند، ساختن برکه بوده است.آب برکه در بعضی جاها لوله­کشی شده و در بعضی مکان­ها هم تصفیه می­ شود و به طور کلی آب آشامیدنی اطراف لارستان از طریق همین آب انبارهاست.
اگر حیوانی یا انسانی در برکه می­افتاد، ‌آب آن را خالی کرده و صبر می­کرده اند آب باران از روی آن رد شود، یعنی باران سنگین که کاملاً آلودگی را بشوید یا از آب آن برای دام استفاده می­کرده ­اند. کسانی که نمی­توانستند یا از نظر مالی توانایی ساخت برکه نداشتند، خُمره­های بزرگ آب را در کنار راه ­ها یا زیر چَک (کمر کوه که صاف بود) قرار می­داده­اند و آن را داخل خاک دفن می­کرده ­اند و برای نشانه از وجود این خمرهای آب از سنگ کَلاتی (چیدن سنگ­ها بر روی هم) استفاده می­کرده ­اند، برای درب خمره نیز از شاخ و برگ درخت بادام کوهی استفاده می­شد.قدمت استفاده از این خمره­ها، به قبل از دوران ساخت برکه بوده برمی­گردد و مسافران یا رهگذرانی که از مناطق کوهستانی رد می­شده ­اند، با دیدن سنگ کلاتی متوجه وجود آب می­شده ­اند. طبق نظر و تعریف قدیمی­ها حتی گاهی ممکن بوده جانوری در این خمره­ها بیفتد اما از فشار تشنگی از آن آب برای نوشیدن استفاده می­شده است.
کاکُل برکه: وسط سقف برکه از بیرون (بلندترین نقطۀ آن) کاکُلی درست می­کرده ­اند، که اگر قافله­ای،‌ مسافری یا رهگذری می­آمده از دور متوجّه وجود برکه و آب می­شده است.
برای برکه ۴ تا در درست می­کرده ­اند و دو آبراهه که برای ورود و خروج آب بوده است. تعریف دیگر برکه که در کتاب «فرهنگ عامّهمنطقه بستک» نوشته محمد پالود ذکر شده چنین است:
«آب انبارهای مخصوص جهت ذخیره آب باران ساخته شده که در زبان محلی به «برکه» معروف است. برکه­ها گودال­های بزرگی هستند که معمولاً دایره­ای شکل و گاهی مستطیل و دراز هستند. گودی و عمق آن­ها بین ۵ تا ۱۲ متر است. جهت آب­گیری و عدم نفوذ آب به داخل زمین، امروزه از مصالحی مثل سنگ و سیمان و در گذشته از «ساروج» (گل پخته) استفاده می­کرده ­اند، که دارای استحکام بسیار زیادی بود. سقف برکه­ها به وسیله بنّاهای ماهر، از سنگ و گچ ساخته می­ شود و گنبدی شکل است. برکه­ها در مسیر آب باران ساخته می­شوند و چند کانال برای ورود و خروج آب در سطح زمین وچندین در جهت برداشت آب، در هر برکه وجود دارد. آب برکه­هایی که جهت شُرب استفاده می­ شود، معمولاً چند بار کلرینه می­ شود».
وقتی باران شدید بوده و برکه­ها پر از آب می­شده، اهالی بسیار خوشحال و شاد می­شده ­اند.
۵-۲-۱۳-۳ «شعر برکه و باران»
هــر کجا برکه­ای نشسته به خاک گویی آنجاست مرز لارستان
گــر بهــارش بــگسترد دامـــن می شود قــــالی بهارستان!
بـرکــه­ها رهنــمای خــاموشند سپری در برابر خــورشید
دســت ســازنده­اش تـــوانا بود که نشانده به دیده، بذر امید
مـردمانش نجــیب و زحمتکش! بـا صبوری به سر بزند ایّام
پیــش چشمان قــانع زن و مـرد هـودج صــبر می­رود آرام
گاه ابرش لجوج و تو خالی است قطره­ای بــر زمین نمی­بارد
بــرزگر، بــاز هـــم به ناچاری دست از کاشت بر نمی­دارد !
بـاز هم، دانه می­کُند در خاک چشــم دارد به سوی داس درو
ابـــر اگـر آب زد به کشته او بــدرَوَد خوشه­های گندم وجو
گــاه آن ابــر می­ کند طغیان می­بــرد خـــانه­های خشتی را
از هــمه ردّ پــای آن طغیان دیــده­ام صــحنه­های زشتی را
گــاه می­جنبد این زمین خدا کس نمی­داند برای چه می­جنبد
خشم می­گیرد این پدیده شوم دســت یــازد به تـــارک گنبد
باز می­گـویم از بهار و ازگلشن قــصه غــصه­ها نــمی­گــویم.
دردهــای زمــانه بـــسیارند نــکته تــازه­ای نــمی­جـــویم
کــوه از گــل، اگر بگیرد رنگ با قــلم موی جـادویی رنـــــگش
دفتـــر خاطرات دیـــدۀ من پـــر شـــود از بـــهار و ارژنگش